Interakcjonizm symboliczny

Interakcjonizm symboliczny to socjologiczna i psychologiczna teoria, która bada, w jaki sposób jednostki rozwijają wspólne znaczenia i tworzą rzeczywistość społeczną poprzez komunikacja i interakcji. Koncentruje się ona na subiektywnych interpretacjach i znaczeniach, jakie ludzie nadają symbolom, gestom i językowi w swoich interakcjach z innymi. Przeanalizujmy tę teorię na kilku przykładach:

1. Symbole: Symbole są kluczowe w interakcjonizmie symbolicznym. Są to słowa, gesty, przedmioty lub znaki, które niosą ze sobą wspólne znaczenia w danej grupie społecznej. Na przykład obrączka ślubna jest symbolem, który reprezentuje zaangażowanie i stan cywilny. Ma ona określone znaczenie dla tych, którzy rozpoznają i rozumieją jej znaczenie.
2. Znaczenie: Interakcjonizm symboliczny podkreśla, że znaczenia nie są nieodłącznie związane z przedmiotami lub działaniami, ale są konstruowane społecznie. Rozważmy na przykład znaczenie gestu "kciuka w górę". W niektórych kulturach oznacza on aprobatę i pozytywne nastawienie, podczas gdy w innych kulturach może mieć inne znaczenie lub nie mieć żadnego znaczenia. Znaczenie przypisywane gestowi "kciuka w górę" jest uwarunkowane społecznie i kulturowo. (Unikaj używania kciuka w górę na Sardynii we Włoszech!)
3. Interpretacja: Osoby interpretują symbole i przypisują im znaczenie w oparciu o swoje wcześniejsze doświadczenia, pochodzenie kulturowe i interakcje społeczne. Na przykład słowo "sukces" może mieć różne interpretacje dla różnych osób. Niektórzy mogą kojarzyć go z osiągnięciami finansowymi, podczas gdy inni mogą postrzegać go jako osobiste spełnienie lub wywieranie pozytywnego wpływu na innych. Interpretacja sukcesu różni się w zależności od doświadczeń i wartości.
4. Jaźń i tożsamość: Interakcjonizm symboliczny podkreśla, że jednostki rozwijają poczucie siebie i tożsamości poprzez interakcje społeczne. Postrzeganie i interakcje innych przyczyniają się do samoakceptacji. Na przykład osoba może rozwinąć tożsamość jako artysta, ponieważ inni rozpoznają i reagują na jej zdolności artystyczne. Interakcje i informacje zwrotne od innych kształtują ich rozumienie siebie.
5. Interakcja społeczna: Interakcjonizm symboliczny postrzega interakcje społeczne jako rdzeń życia społecznego. Poprzez interakcje jednostki angażują się w procesy takie jak przyjmowanie ról, negocjowanie znaczeń i tworzenie wspólnej rzeczywistości. Przykład interakcji społecznej można zaobserwować podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Ankieter i rozmówca angażują się w dynamiczną interakcję, w której interpretują werbalne i niewerbalne wskazówki, negocjują znaczenia i konstruują wrażenia na temat siebie nawzajem.

Interakcjonizm symboliczny: kluczowi ludzie

Ważnymi współtwórcami teorii symbolicznego interakcjonizmu są:

• George Herbert Mead: Mead jest uważany za jednego z kluczowych twórców symbolicznego interakcjonizmu. Jego praca koncentrowała się na roli symboli, języka i gestów w rozwoju jaźni i interakcji społecznych.
• Herbert Blumer: Blumer był socjologiem, który ukuł termin "symboliczny interakcjonizm" i dalej rozwijał idee Meada. Podkreślał znaczenie interpretacji i znaczenia w interakcjach społecznych.
• Erving Goffman: Goffman był wybitnym socjologiem, który badał koncepcję "dramaturgii" w ramach interakcjonizmu symbolicznego. Badał, w jaki sposób jednostki prezentują się innym, rysując podobieństwa między interakcjami społecznymi a przedstawieniami teatralnymi.
• Anselm Strauss: Strauss był socjologiem, który wraz z Barneyem Glaserem opracował podejście oparte na teorii ugruntowanej. Teoria ugruntowana jest metodologią badawczą często wykorzystywaną w ramach interakcjonizmu symbolicznego do badania zjawisk społecznych i konstruowania teorii na podstawie danych.
• Charles Horton Cooley: Cooley przyczynił się do rozwoju symbolicznego interakcjonizmu dzięki swojej koncepcji "ja w lustrze". Zgodnie z tą koncepcją jednostki rozwijają swoją koncepcję siebie, wyobrażając sobie, jak postrzegają je inni i internalizując te postrzegane osądy.

Wniosek

Interakcjonizm symboliczny dostarcza cennych informacji na temat tego, w jaki sposób jednostki aktywnie tworzą i interpretują znaczenie, w jaki sposób porządek społeczny jest ustanawiany i utrzymywany poprzez interakcję oraz w jaki sposób jednostki konstruują swoją tożsamość w kontekście społecznym. Poprzez zrozumienie subiektywnej natury komunikacji i roli symboli, teoria ta pomaga nam zrozumieć złożoną dynamikę interakcji międzyludzkich i znaczenie wspólnych znaczeń w naszym życiu społecznym.