Wetenschap achter de liefde

Nieuw onderzoek heeft een interessant licht geworpen op de wetenschap achter liefde. Volgens Volgens de Universiteit van Colorado Boulder produceren de hersenen hogere niveaus van het genotopwekkende hormoon dopamine wanneer mensen verlangen naar of tijd doorbrengen met hun partner. Als het echter uit is, verdwijnt de unieke 'chemische afdruk' die met de voormalige partner wordt geassocieerd. Het onderzoek richt zich op prairiewoelmuizen, een soort die 3% tot 5% van de zoogdieren vertegenwoordigt die monogame paarbanden vormen.

Wetenschap achter de liefde: Verlangen

Stel je voor dat je onderweg bent naar je romantische partner voor een etentje, en een golf van dopamine, hetzelfde hormoon dat gekoppeld is aan het verlangen naar suiker, nicotine en cocaïne, vult het beloningscentrum van je hersenen. Dit motiveert je om het verkeer te verdragen om die unieke band te koesteren. Als het etentje daarentegen met een gewone kennis van het werk is, kan de dopaminestoot meer getemperd zijn, volgens nieuw onderzoek door neurowetenschappers van CU Boulder.

Zoe Donaldson, hoofdauteur en universitair hoofddocent gedragsneurowetenschappen aan CU Boulder, legt uit: "Wat we in wezen hebben gevonden, is een biologische handtekening van verlangen die ons helpt verklaren waarom we bij sommige mensen meer willen zijn dan bij andere mensen."

Wetenschap achter de liefde: Verbondenheid

Het onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology op 12 januari, draait om prairiewoelmuizen, die bekend staan om het vormen van langdurige monogame paarbanden, vergelijkbaar met mensen. Deze knaagdieren delen een huis, brengen samen nakomelingen groot en ervaren een vorm van rouw wanneer ze van hun partner worden gescheiden.

Donaldson's onderzoek is erop gericht om licht te werpen op de innerlijke werking van het menselijk brein in intieme relaties en hoe individuen neurochemisch omgaan wanneer die banden verbroken worden. Het onderzoek onthult dat dopamine, een neurotransmitter, een cruciale rol speelt in het onderhouden van liefde.

Geavanceerd onderzoek

De onderzoekers gebruikten geavanceerde neuro-imagingtechnologie om real-time hersenactiviteit te observeren bij woelmuizen die hereniging met hun partner zochten. De nucleus accumbens, die verantwoordelijk is voor het motiveren van mensen om belonende dingen na te jagen, lichtte op wanneer de woelmuizen interactie hadden met hun partners, wat leek op de hersenactiviteit die werd waargenomen bij mensen die elkaars hand vasthielden.

Wetenschap achter de liefde: Inprenting

Het onderzoek suggereert dat bepaalde individuen een unieke chemische afdruk achterlaten in onze hersenen, wat ons motiveert om deze banden na verloop van tijd in stand te houden. Dopamine niveaus waren duidelijk hoger in de aanwezigheid van een partner in vergelijking met interacties met een vreemde.

Wetenschap achter de liefde: Scheiding

In een experiment waarbij koppels woelmuizen vier weken van elkaar werden gescheiden, wat overeenkomt met een belangrijke periode in het leven van de knaagdieren, verdween hun dopaminestoot bijna bij de hereniging. De onderzoekers interpreteren dit als een reset in de hersenen, waardoor het dier mogelijk nieuwe banden kan vormen.

Geneesmiddel tegen liefdesverdriet?

Deze bevinding biedt hoop voor mensen die liefdesverdriet ervaren, omdat het suggereert dat de hersenen een ingebouwd mechanisme hebben om zich te beschermen tegen langdurige onbeantwoorde liefde. De onderzoekers benadrukken dat er meer onderzoek nodig is om te bepalen hoe deze resultaten bij woelmuizen van toepassing zijn op mensen. Desalniettemin geloven ze dat hun werk implicaties kan hebben voor het begrijpen en behandelen van geestelijke gezondheidsproblemen die gerelateerd zijn aan sociale banden.